پرورش تخصصی گوسفند و بز
این وبلاگ به طور اختصاصی به مسایل مختلف تاثیر گذار بر پرورش گوسفند و بز میپردازدو شامل موضوعات فنی و اخبار....مربوط به دام سبک استپرورش تخصصی گوسفند و بز
این وبلاگ به طور اختصاصی به مسایل مختلف تاثیر گذار بر پرورش گوسفند و بز میپردازدو شامل موضوعات فنی و اخبار....مربوط به دام سبک استاسترالیا؛ رونق کشاورزی با تقویت مراتع
نویسنده: سید محمود معلمی
smm20385@yahoo.co.uk
استرالیا با مساحتی بالغ بر 850/686/7 کیلومتر مربع ششمین کشور بزرگ جهان پس از روسیه، کانادا، چین، ایالات متحده آمریکا و برزیل است و تنها کشوری است که یک قاره کامل را پوشش می دهد.
استرالیا کشوری ...... با اقتصاد متکی بر بازرگانی و کشاورزی است و در سال های اخیر سرمایه گذاری های بسیاری در بخش های زیر بنایی مانند آموزش، سلامت، حمل و نقل و کشاورزی کرده است.
بخش کشاورزی استرالیا پس از معدن مهمترین بخش صادراتی این کشور است. استرالیا از لحاظ زراعت و کشاورزی جزو5 کشور اول جهان محسوب می شود.
عدم شیوع بیماری های گیاهی و دامی در استرالیا موجب شده محصولات کشاورزی و دامی استرالیا جایگاه بسیار مطلوبی در بازار جهانی صادرات به عنوان محصولاتی «تمیز، سبز و تازه» داشته باشند.
کشاورزی در این کشور یکی از صنایع اصلی محسوب می شود و در حال حاضر درآمدهای ناشی از صدور محصولات کشاورزی 3 درصد تولید ناخالص داخلی GDP را تشکیل می دهد. با این حال استرالیا انواع گوناگونی از محصولات کشاورزی و دامی را تولید می کند و در حدود 80 درصد از تولیدات کشاورزی خود را صادر می کند.
محصولات عمده صادراتی استرالیا نیشکر، پنبه،غلات، گوشت گاو، پشم گوسفند و گوشت شترمرغ است.
این سرزمین از لحاظ دام بسیار غنی است. بیش از 140 میلیون راس گوسفند در مراتع و مزارع استرالیا وجود دارند و استرالیا بزرگترین صادرکننده پشم در جهان است. صنعت پشم همچنان از مهمترین صنایع این کشور محسوب می شود و بخش عظیمی از درآمدهای اقتصادی استرالیا از طریق صادرات پشم به سایر کشورهای جهان به دست می آید.
استرالیا همچنین بیشترین میزان گاو و بالاترین میزان تولید لبنیات را به خود اختصاص داده است.
باور "وزارت کشاورزی ، شیلات و جنگلبانی" تقویت مراتع و تبدیل مراتع درجه 2 و 3 به مراتع درجه 1 است .
وزیر کشاورزی استرالیا مرتع را سفره ای گسترده برای انسان و دام دانسته و در جلسه پارلمان استرالیا گفت : مراتع گنجینه های زیرزمینی ما هستند و قبل از هر کاری در حوزه اقتصاد کشاورزی باید مراتع را نوسازی و بازسازی کنیم تا هم حوزه زراعت و هم فعالیت های پرورش دام رو به جلو پیشرفت کند.
وی الگوی تجربه تقویت موفق مراتع را الگویی از آمریکای لاتین دانسته و افزود : با تبدیل مراتع درجه 3 و 2 به مراتع درجه 1 می توانیم تمامی تولیدات کشاورزی و پرورش را در عالی ترین سطح بهره وری دریافت کنیم و پایه اقتصاد استرالیا را در مراتع پایه ریزی کنیم.
وظیفه اصلی «وزارت کشاورزی، شیلات و جنگلبانی» استرالیا، راهبری سیاست های کشاورزی این کشور و همچنین کمک به کشاورزان و سایر صنایع دست اندرکار تهیه محصولات کشاورزی و دامی برای تهیه محصولات با کیفیت تر و رقابتی تر می باشد.
البته حفظ جایگاه جهانی محصولات کشاورزی استرالیا، برداشتن موانع از سر راه تجارت محصولات کشاورزی و اطمینان حاصل کردن از کیفیت محصولات وارداتی یا صادراتی از اولویت های کاری وزارت کشاورزی در استرالیا محسوب می شود.
وزارت کشاورزی برای دولت استرالیا یکی از وزارتخانه های بسیار مهم محسوب می شود. زیرا کشاورزی در سه دهه گذشته دو برابر در استرالیا رشد داشته و ارزش محصولات زراعی آن دو برابر در این مدت افزایش داشته است.
کشاورزی از آن جهت برای استرالیا وزارتخانه ای کلیدی محسوب می شود که بدانید صادرات محصولات کشاورزی 22 درصد مجموع صادرات این کشور را به خود اختصاص داده است.
هر چند که این کشور از لحاظ زراعت و کشاورزی جزو5 کشور اول جهان محسوب می شود، ولی جالب است که بدانید حمایت دولتی از بخش کشاورزی در استرالیا کمتر از میانگین اعضای «سازمان همکاری های اقتصادی و توسعه» است و حتی یارانه های تعلق گرفته به بخش کشاورزی بسیار پایین هستند. تعرفه محصولات کشاورزی در این کشور پایین است به طوری که میانگین آن 4/1 درصد می باشد.
با این حال دولت این کشور در مواقعی نظیر خشکسالی و سایر بلایای طبیعی از کشاورزانش به خوبی حمایت می کند. به طور مثال پنبه که یکی از محصولات اصلی این کشور می باشد دارای کیفیت بسیار بالایی در سطح جهان است.
هر چند که استرالیا از موقعیت های بسیار مطلوبی برای کشاورزی و دامداری برخوردار است، ولی آینده بخش کشاورزی این کشور با چالش هایی بسیار جدی نظیر خشکسالی مواجه است. مبارزه با خشکسالی، مدیریت آب، شوری بخش وسیعی از اراضی مرکزی این کشور و همچنین تصمیم گیری در خصوص پرورش یا عدم پرورش محصولات غذایی ژنتیکی از چالش های بخش کشاورزی استرالیا محسوب می شود.
گوسفند عامل انتقال بیماری خرما
بیماری خرما یک عفونت ویروسی است که در دسته تب‌های خونریزی‌دهنده ویروسی قرار دارد و بسیار شبیه به بیماری تب کریمه کنگو است.
این بیماری از لحاظ تظاهرات بالینی، تفاوت‌های بسیار جزئی با بیماری تب کریمه کنگو دارد.
در بیماری خرما، علائم گرفتاری و مشکلات مغزی، بسیار بارزتر از تب کریمه کنگو است. علاوه بر این، تب، سردرد، خونریزی
معده، مشکلات گوارشی، نارسایی کلیه، شوک و در نهایت مرگ از دیگر علائم این بیماری است.
منبع : سایت تابناک به نقل از مدیر اداره بیماریهای واگیردار وزارت بهداشت
به گفته مدیر اداره بیماریهای واگیردار وزارت بهداشت، کسانی که قبلا مبتلا به بیماری خرما شده‌اند، افرادی بوده‌اند که با گوسفند تماس داشته‌اند. انتقال این بیماری به هیچ وجه از طریق خرما نیست بلکه نام خرما روی این بیماری، به‌دلیل نام منطقه‌ای در عربستان است که بیماری از آنجا شیوع پیدا کرده است.
یک روز شیرین با «مله نشینان» روستای چاه مزار سفلی
منبع : نشریه خراسان رضوی گزارش و عکس: حقدادی-
عشایر روستای چاه مزار سفلی تربت جام از بیستم فروردین ماه همه ساله با بستن اسباب و اثاثیه خود راهی ییلاقی می شوند که در قسمت شمالی واقع شده و حدود ۱۷ کیلومتر از روستا فاصله دارد.
آنان پس از استقرار در این محل به چرای گوسفندان خود می پردازند.
آن ها صبح ها که از خواب بیدار می شوند رو به درگاه خداوند متعال می آورند و با خواندن نماز صبح به راز و نیاز با خدای خویش و بعد از آن به نظافت و رفت و روب می پردازند.
سپس همگی به اتفاق زنان آماده دوشیدن گوسفندان می شوند.
حدود ساعت ۶ صبح گوسفندان را که از روز قبل به چرا رفته اند پس از خوردن آب به محلی که برای دوشیدن از قبل آماده شده می برند که این محل در اصطلاح «دومشک» نام دارد.
هر کس به فراخور تعداد دامی که دارد برای خود یک «دومشک» تعبیه می کند و گوسفندان را به آن می بندد
سپس زنان محله به دوشیدن گوسفندان مشغول می شوند و پس از آن که گوسفندان را دوشیدند از دومشک باز می کنند و وقتی تمام افراد محله گوسفندان خود را باز کردند
یکی از اهالی محله بر بلندی می رود و با صدای بلند و رسا بره هایی را که به چرا رفته اند صدا می زند با این مضمون که «خلمه هار بیار هوهوهو» (خلمه به بره گفته می شود) و کسی که بره ها را به چرا برده است با شنیدن صدای اهالی متوجه می شود که گوسفندان را دوشیده اند و باید بره ها را به سمت مله ببرد.
زمانی که بره ها به مله رسیدند هر بره به دنبال مادرش می گردد تا این که مادر خود را پیدا کند و شیری که از پی دوشه اهالی در پستان مادر مانده است را بخورد پس از این که بره ها مادران خود را پیدا کردند و یکی، دو ساعت از آمدن شان گذشت مادران را از بره ها جدا می کنند.
و چوپان گوسفندان را به چرا می برد و بره ها در محلی که (پیلو) نام دارد اتراق می کنند.
بعدازظهر همان روز خلمه چران بره ها را به «گرم چر» می برد و سپس عصر بره ها را برای چرا به بیابان های اطراف مله می برند.
زنان پس از دوشیدن گوسفندان شیرها را به وسیله چرخ شیر چرخ می کنند به صورتی که شیر روغنی از شیر دوغی جدا می شود سپس شیر روغنی را تبدیل به ماست می کنند و در ادامه ماست ها را داخل مشکی که از پوست بز تهیه شده می ریزند و مشک می زنند تا ماست به کره تبدیل شود.
این کار را معمولا شب ها یا صبح زود انجام می دهند چون هوا سرد است و کره تولید شده در داخل مشک جمع می شود. سپس شیرهای دوغی را گرم می کنند و تبدیل به ماست می شود. بعد از آن ماست ها را می جوشانند و به داخل کیسه می ریزند و چند روزی در داخل کیسه می ماند تا سفت شود.
وقتی که سفت شد در اصطلاح محلی به آن «لچ» می گویند و برای تهیه کشک (قروت) آماده می شود و زنان برای تهیه قروت ها دور هم جمع می شوند و با کمک همدیگر قروت ها را باز می کنند. در اواخر ییلاق از آب ماست های دوغی برای ساختن قره قروت استفاده می کنند به این صورت که ابتدا آب آن را می گیرند و جوش می دهند تا خوب سفت شود و به این طریق قره قروت تهیه می شود.
زندگی ییلاقی در روستای چاه مزار سفلی معمولا مدت ۳ ماه طول می کشد یعنی پایان تیرماه مردم اسباب و اثاثیه خود را جمع می کنند و به روستا برمی گردند
ولی گوسفندان همچنان در بیابان می مانند و هر کس که گمار رمه از او باشد موظف است برای چوپان ها غذا ببرد.
گمار رمه به این صورت است که به ازای هر ۱۰ گوسفند یک شب او باید برای چوپان ها غذا ببرد . گوسفندان تا دی ماه همه ساله در بیابان می مانند و در تابستان بعضی از رمه ها را با توجه به فصل «پخلی ها» (باقی مانده دروی گندم زارها) به روستا می آورند یا در نزدیکی روستا اتراق می کنند که پخلی ها را بچرانند.
در دی ماه گوسفندان را به روستا می آورند. صبح ها گوسفندان را چوپان به چرا می برد و شب ها به روستا برمی گرداند و صاحبانشان شب ها برای گوسفندان خود علوفه می ریزند تا گرسنه نباشند.
در این موقع که فصل زاییدن گوسفندان است بایستی مراقبت بیشتری از دام ها کرد تا مشکلی برای آنان به وجود نیاید و بدون هیچ مشکلی بزایند و در پایان سال و آغاز سال نو مردم گوسفندان خود را به همراه بره هایشان به کوه می فرستند که در اصطلاح محلی به آن «بره پی» گفته می شود و این «بره پی» تا زمانی که مردم به ییلاق نرفته اند ادامه دارد و زمانی که مردم به ییلاق رفتند گوسفند را از بره ها جدا می کنند و دام ها را می دوشند.
«نمد»: از پشم گوسفند بافته می شودپتک بافته ای ابریشم: آن را از پا تا زانو می پیچند تا از یخ زدگی در زمستان و از گزش و نیش مار، عقرب و حشرات و آسیب خار و خاشاک در امان باشند.
پاتیل: ظرفی که چوپان با آن غذا درست می کند.
خورجین: محل نگهداری وسایل شخصی چوپان است.
«چای جوش»: از آن برای تهیه چای استفاده می کنند.
مشک آب، پیاله: برای صرف چای
مشکوله: برای نگهداشتن شیر.
میش بند: برای بستن یکی از گوسفندان استفاده می شود به این صورت که هنگام خواب یک سر آن به گردن میش و یک سر آن به دست چوپان بسته می شود تا زمانی که گوسفندان از محل خواب شان حرکت کردند چوپان متوجه حرکت گوسفندان شود.
3 پرورش دهندگان نمونه گوسفند در کشور
کمال پیشگاهی پرورش دهنده نمونه گوسفند سال 1392 از استان البرز
اسمعیل بهرامی‌صفا دامدار نمونه عشایری 1392 استان کرمانشاه